آثار پیش رو ردی از زمان و زمانه ی خویش اند و این رد، ردِ گذشته است. ردی از زمان که هنوز در مقابلِ چشمانمان در سیلان است. در هماهنگی بین اجزاء، ذهنی و عینی، اشاره ای به گوهر خود دارند و هم زمان در نفیِ ذاتِ خودند. ردی از فضا هستند در تعریف دوباره ی فضا. در آرامش پویش میجویند، حرکت می کنند و رد می شوند. فاصله میگیرند که نزدیکتر باشند و نزدیک که می شوند تا دور گسترده می شوند، چه در درون و چه در پیرامون. می خواهند توان و انرژی گم شده در زمان و مکان را بازیابند و منتشر کنند.
اکبر میخک، اصفهان، آبان 95