آثار پیش رو ردی از زمان و زمانه­ ی خویش­ اند و این رد، ردِ گذشته است. ردی از زمان که هنوز در مقابلِ چشمانمان در سیلان است. در هماهنگی بین اجزاء، ذهنی و عینی، اشاره­ ای به گوهر خود دارند و هم زمان در نفیِ ذاتِ خودند. ردی از فضا هستند در تعریف دوباره­ ی فضا. در آرامش پویش می­جویند، حرکت می­ کنند و رد می­ شوند.  فاصله می­گیرند که نزدیک­تر باشند و نزدیک که می­ شوند تا دور گسترده می ­شوند، چه در درون و چه در پیرامون. می ­خواهند توان و انرژی گم شده در زمان و مکان را بازیابند و منتشر کنند.

اکبر میخک، اصفهان، آبان 95