تلخ چون قرابه‌یزهری

ناظرانِ بی‌سرِ لاشه‌های غرق شده، پیکره‌های ناممکنی که گرداگردِ خویش می‌چرخند و یا در فضایی معلق از کنه خویش جدا گشته و آویزان هستند؛ گویی هبوطی جمعی حادث شده باشد. قاب‌هایی که لاشه‌های سلاخی شده را به تصویر می‌کشند. تقابل جنسیت. پیکره‌هایی بی‌سویه‌، بی‌هویت و نا‌ممکن. پیکره‌هایی تسخیر شده که گاه به چهارپایان می‌مانند. نمایش سرگشتگی بشر در تماشاخانه هستی و در نهایت نمایش خشونت و قحطی... اینها بخشی از عناصر به‌کار گرفته شده توسط هنرمند در این مجموعه است.

در آثار بهناز فاطمی پیکره‌هایِ به ظاهر منفعل، بی‌سویه و منجمد چنان رعب و وحشتی در بیننده ایجاد می‌کنند که گویی بیگانگانی در کره‌ی خاکی هستند. پیکره‌ها خسته از موجودیت خود به آرامی در حال استحاله به موجودی در خود فرو رفته و خودآزار، بی جنسیت و منفعل هستند. در واقع استحاله‌ی پیکره‌ی انسانی دراین مجموعه، از اشکال آشنا، آشنایی‌زدایی می‌کند. نقاش حتی پا را فراتر از این می‌گذارد و از کلیشه‌ی جنسی نر و ماده، زن و مرد نیز گذر می‌کند. چنانکه تقابل پیکره‌ها اغلب نه به واسطه جنسیت بلکه به‌خاطر تمایز میان خاکستریها قابل تشخیص هستند.